August 22nd, 20248/22/2024  -Hardanger er opprinnelig et fjordnavn, sammensatt av folkenavnet, norrønt hǫrðar eller adjektivet harðr, «hard», og andre ledd angr, «trang fjord»- Hardanger ein stad med kontrastar og folk som byggjer og bur under bergfall. Dei imponerer meg med si drivkraft og styrke. Dei gir aldri opp, let seg ikkje rikka av uvær, skred, vind og dårlege fruktår. Hardingen står på og lagar sider av beste kvalitet, deler landskapet med tusenvis av turistar og let alle få sjå det dei alle er i eitt med, den enorme naturen. Fossar som durar nedover, fjell med glitrande snjo, Folgefonna der sumaren aldri når opp, ein fjord som imponerer i sol og ruskevær, fruktbløming frå paradis og lokale formidlarar av musikk og historie i ypperste klasse og lokale kjendisar som satsar og byggjer nye attraksjonar me aldri hadde drøymt om! Dette er ein stor del av meg, denne staden og identiteten eg vart given. Vart fødd inn i sjøvaste «kirsebærsdalen». Hardingfelene etter oldebesten hang på veggen i gamlestova. Dei var så fine å sjå på, og når eg fekk lære å spele vart eg så stolt som ingen andre! Dette skulle eg få lov til, å lære meg lyden av fjord og fjell, sjel og virke gjennom fleire generasjonar. Som person har eg alltid vore svært livlig og glad. Humoren sit laust og eg har heile livet elska å snakke med folk. Å stå på scena å glede folk med song og musikk får hjarta til å danse, det er ein unik kontakt der musikar og publikum går i eitt. Ein kan vere med på å løfte energien i rommet, som om ljoset vert skrudd på. Likevel har eg kjent på noko som murra inni kroppen, noko som ropar om hjelp. Ein slags angst og smerte som ikkje føler seg trygg oppi alt dette. Eg har prøva å sette ord på det, men det er ikkje så lett å forstå. Dette er kanskje litt skremmande og noko ein berre skal skyve vekk. Ein må passe på så dette ikkje får styre, ikkje gå inn i det, berre gå vidare i gleda og det gode. Ein lærer å leve med så mangt, til og med denne kjensla som av og til kan ødelegge ein heil dag. Den er lammande og vond, kroppen sviktar og ein blir ein skugge av seg sjølv. Dette er ei side ein ikkje ynskjer å dele der ute, dette er ei side ein ser ned på og så går ein ut blandt folk og smiler, ler og lagar ein fasade. Eg ber om orsak for at eg ikkje alltid har vore sann der ute, eg har prøvd å passe inn i ei ramme som ikkje høver. Sanninga er at eg er ein sensitiv Hard-ing. Kroppen min reagerer så fort på stemningar og energiar. Slik er eg fødd, og slik lev eg livet mitt. Eg kan lese andre menneske, ei gåve når ein gjer det i kjærleikens teikn! I tre år gjekk eg på Soulspring eller «engleskolen» som nokon kalla den. Der fekk eg vere meg sjølv, jobbe meg inn til ei kjerne av sanning for meg. Eg fekk gode teknikkar og verktøy til å handtere sensitiviteten min. Sjølvtilliten var stor, no skulle eg ut å dele med alle der ute! Så kom raset, eg fall mange meter ned, og livet var jævlig! Katarsis kallar nokon det, den mørke natta, eller renselsen. Om du ikkje trur på englar, så kan eg iallafall fortelle deg om ein, ho heiter Solveig. Handa hennar strakk seg ut til meg, uredd og sikker tok ho imot meg. Møtte meg der eg var, lot meg fortelle, lot meg vise alle sider av meg sjølv. For ein kjærleik, for ein tolmodighet, det hende så mykje i møte med ho som berre er vårt, eg er berre TAKKSAM! Når ein er gjennom slike ting, gjer det noko med livet. Alt vert nytt og ein vert til tider litt hudlaus, ein vert fødd på ny. Frå eg var liten har eg hatt ei kjensle av at eg ikkje skal gå den strake vegen rett fram. Det er som om hjarta har prøvd å lede meg fram til ein stad eg har hatt motstand på å komme til. Ein stad der eg er heilt ærleg, meg sjølv og utan fasade. Den mest sensitive staden i meg, den som er mest utsatt for spott og spe, den staden som Hard-ingen i meg kallar for ustabil. Den andre delen av meg som ikkje har noko namn seier at det er her eg kan vere heil og sann, her finn du din kjærleik! Den tøffe Hard-ingen i meg himlar med augo, og tenkjer at dette gjer eg ikkje! No er eg redd for kva folk meiner og seier om meg, redd for at folk mistar trua på meg, at dei tenkjer at no har ho vist mista det litt. Tida me lever i er heftig! Me vert sett på prøve gong på gong, og eg kjenner at det er urå å vere berre tøff. Eg greier ikkje å finne indre ro med berre Hard-ingen bak rattet. Den delen av meg som er utan namn treng å få meir plass. Eg lyt lytte til den mjuke kjærleikkrafta, ta imot og tørre å vere sensitiv og var, vere i kontakt med ei kjerne av tillit til det åndelige og det jordiske. Då er eg sann med meg sjølv, og eg kan vere heil i møte med andre. Det er ikkje lett å vere på plass heile tida, men eg øver meg på det kvar dag. For me kan få hjelp om me tørr å åpne opp for det. Hjelp til å takle livet og utfordringane som ligg der. Me kan hjelpe kvarandre, me må tørre å sette opp våre grenser, tole kvarandre sine grenser, slutte å meine kva andre bør gjere og seie, forstå at me alle er påverka av livet, hugse på å ta vare på hjertefrekvensen vår, sjela vår og kroppen vår. Hugs på at du er ikkje berre jord, du har og ei sjel. Lytt til kva den seier deg! Den har svaret du treng og om du ikkje finn stemma di, ta imot hjelp, be om hjelp! Leit etter den staden der du er mest i kontakt med stemma di, der du føler deg påkobla og på plass. Du er meir enn konkurranse og uoppnåelige mål, du er eit vesen av ljos som kan skinne frå innerst til ytterst utan å bevise noko! Tørr å lytte til kva uroen seier deg, kanskje du treng å stoppe opp litt og ta ein anna veg? Din veg Ingen kan varda den vegen du skal gå ut i det ukjende, ut i det blå. Dette er din veg. Berre du skal gå han. Og det er uråd å snu. Og ikkje vardar du vegen, du hell. Og vinden stryk ut ditt far i aude fjell. -Olav H. Hauge- I kjærleik -Lajla Storli- Lytt gjerne på Snatam Kaur sin -Servant of Peace- den gir meg kjærleik <3
0 Comments
August 09th, 20248/9/2024  Sjalusi, er eit ufatteleg vakkert ord. Når lyden av ordet formar seg i munnen og ut leppa, er det som ein fransk nordavind kjem susande over sletta. Iallefall når eg seier det med innlevelse og kjærleik blir det slik. Men når ordet kjem hardt og brutalt i sinne og frustasjon som f.eks «Er du sjalu eller!!», då er det hardt, ekkelt, vondt og har mista sin sjarm.
Sjalusien har vore med meg heile livet, den har dukka opp i mange ulike situasjonar. Då har eg lata som den ikkje er der og lagt lokk over den og tenkt at no må du ta deg i saman, skjerp deg, dette må du jobbe deg ut av! Ja eg kjeftar rett og slett, og dømmer meg sjølv fordi eg kjenner på den følelsen. I dag vil eg ikkje kjefte på sjalusien, eg vil opne den og sjå på den. Det første den seier til meg er: «Eg og vil», som eit lite barn som vil ha det samme som bestevennen sin. Aha, det er med andre ord ein vilje her, og det er eit fint utgangspunkt! Kva er det du vil då? Og så renn det ut av meg store draumar og tankar om kva eg ynskjer å få til i det eine og andre. Det er ikkje måte på kor mykje eg ynskjer å utrette på denne jord! Ein blir veldig ofte inspirert av kva andre gjer, og det er fint. Men ein kan fort gløyme å finne sin eigenart og stil. Det finnes ikkje noko meir irriterande enn nokon som heng på deg som ein blindpassasjer. Slik er det i musikken også. Ein finn seg eit idol, og strevar etter å bli like fantastisk. Etter ei stund oppdagar ein at dette ikkje går, ein blir ikkje slik ein skulle ynskje. Då kan ein fort bli sur, sint, lei seg og miste motet. Det er då ein kan bli sjalu. På veggen i barndomsheimen min hang der mange hardingfeler. Dette sytes eg var spanande og ville lære meg. Det som har vore så rart, er at eg har streva så lenge for å finne meg sjølv i møte med instrumentet. Det å spele fele ber med seg eit ansvar for å halde tradisjonen ved like. Med andre ord, var det nokon som langt tilbake i tid hadde ein fasit på korleis dette skulle lyde, og om ein ikkje lærde seg slåttane og historia rett, så var ein ikkje noko til spelekvinne! Gjett om eg har prøvd å halde på tradisjonen, men det har vore utfordrande! Dette er eg rett og slett ein vekst å ta. Eg har prøvd å bli som mine «læremeistrar», prøvd å følge reglar og normer i folkemusikkmiljøet, men det funkar dårleg! Mange gonger har eg sett meg ned og latt tårene trille, fordi eg ikkje får til å vere slik som dei andre. Slik er det med kvedinga også, det har vore så vanskelig å vere slik ein føler det burde vere. For å trøyste meg sjølv har eg til og med lagt skulda på miljøet, for at dei ikkje er opne nok for slike som meg. Akkurat som dei har ansvar for å ta vare på kvar einskild sjel som er innom! Sakte med sikkert har det gått opp for meg! Eg har jo min eigen måte å gjere det på. Min unike måte, som er laga for berre meg! Eg treng ikkje å vere ein kopi. Det er jo det mange av «idola» mine og har gjort, dei har gått sin eigen veg! No vil eg takka alle som har give meg både inspirasjon og motstand. Utan dykk hadde eg ikkje fått utvikla meg. Eg har lært så enormt mykje. Fått kunnskap og redskap som eg kan forvalte på min eigen unike måte. Alle har sin veg å gå. Nokon vil gå i flokk og andre vil gå solo. Alt er like fint! Det viktigaste er å finne ut kva som passar for deg. Dette betyr ikkje at eg skal melde meg ut frå alt og berre gå for meg sjølv. Eg vil stå for den eg er, la meg inspirere av andre vakre mennesker og finne min rytme i denne vakre verda. Eg vel å la meg bli forført av den franske nordavinden og danse sjalusien av meg, ein tango sjalusi! I byrjinga er eg litt spak og redd, men til slutt er eg ei raudkledd vakker tangokvinne. Ho har vore sjalu, men har dansa seg inn i ny form og stil. Den dansande tango sjalusi, har vist meg min eigenart! I kjærleik! -Lajla Storli- DET HEV EI ROSE SPRUNGE.12/25/2016  Jula er tida for konsertar, det er då alle vil kome i den rette modusen, ta inn dei vakre julesongane i kropp og sjel. Musikarane reiser land og strand for å underhalde, og det er vel noko med det finaste ein som artist får gjere. Favorittane står i kø på repertoaret, det er vanskeleg å plukke ut ein favoritt. Likevel kjem det kvart år ei salme som går djupt inn hjå meg, det er denne rosa som skal springe ut i full blom. Rosa som kjem ut av ei rot så grann. Det høyrest nesten ut som ein trong fødsel, ein stor transformasjon er det eg syng om kjenner eg. Det kjennes når ein knopp brist, ein føler seg sårbar, ekstremt følsom, litt ute av kontroll og skjør. I slike prosessar, er det fint å vere ekstra god med seg sjølv der ein er. For meg er det slik at me alle er ei rose, ei rose som skal springe ut av ei rot om ho er grann eller ikkje. Me er i endring, me veks på så mange plan, som menneske og sjeler. Det er kva jula handlar om for meg i år, den store fødselen, transformasjonen, endringa! Me er til tider små barn som blir fødd på ny, og på ny, i eit endelaust liv i skaping og endring. Dette barnet blir ei rose om me lyttar og steller det godt. Ja me grin som barnet, me er sinte som barnet, og me er glade som barnet. Lat tårene falla når dei treng det, lat latteren ljoma når den treng det, lat sinne koma i kjærleik til din utvikling og forståelse av verda. Ta ikkje ansvar for alt og alle, ta ansvar for deg sjølv og din veg. Den vegen ingen andre har varda, din veg kjære medmenneske. Finn trøyst i det som gir deg trøyst, finn glede i det som gir deg glede, finn ro i det som gir deg ro, finn visdomen inni hjarta ditt og stol på den. Hjarta har ein eigen visdom, det er der rosa spring ut frå. Rosa som er di, med din farge og din glans. Ikkje la nokon andre fortelje deg om korleis den skal eller bør sjå ut, lat den vise seg for deg i stilla. For meg kjem den når eg lyttar på denne vakre julesalmen « Det hev ei rose sprunge». Eg ynskjer å gi deg som lesar ei lita julegåve, ein innspeling av rosa med Joh Ole Morken og meg. Eg ynskjer at du lyttar på den og finn rosa i ditt hjarte. Lat den bløma og vise seg akkurat slik den er, om den er stor eller liten, raud eller gul, så er den di rose i utvikling. GOD JUL ALLE SAMAN! I Kjærleik! -Lajla Storli- KVALENS SONG5/30/2016  Det seies at blåkvalen er det største dyret som nokonsinne har levd på jorda. Den kan bli heile 34 meter lang og vekta kan komme opp i 200 tonn. Hjarta er like stor som ein bil! Kvalen likar seg langt nede i det mørke havdjupet, snakk om «der ein ikkje skulle tru at nokon kunne bu!» Kvalen har sitt eige språk, den syng! Faktisk så har eg lese at det finnes ulike dialektar innafor «kvalspråket». Nokon har til og med funne ut at knølkval utafor kysten av Australia hadde endra songen sin etter eit besøk av knølkvalar frå Indiahavet. Dei hadde altså lært seg ein ny dialekt! Kvalsongen er enormt sterk, den kan samanliknast med brølet frå ein jetmotor! Men kva finnes der nede i havdjupet? Og korleis føles det å vere der nede? Kvalen veit det, den har levd der nede til alle tider. Havdjupet veit me svært lite om, der ligg eit urørt terreng. Det blir sagt at menneska veit meir om månen og planetar enn havdjupa på vår eigen klode. Når eg lyttar på kvalens song, minner den meg om mitt eige djup. Langt inni meg er det eit eige djup med urørt og vakkert terreng. Her kan eg rydde ny veg og hente ut meir potensiale som berre ventar å komme opp til overflata og sprute ut. Akkurat slik gjer kvalen det, den kjem frå havdjupet, opp til overflata og sprutar ut! Noko så herleg! Kvalen er ikkje redd for å dykke langt ned, fordi den veit at den kan svømme opp til overflata igjen. Dette er så vakkert synes eg. Vi må hugse at også vi kan komme oss opp til overflata att, sjølv om ein til tider føler ein har vore på djupt vatn. Etter ei stund, så blir ein jo imponert over at ein har turt å dykke så djupt. Og så er det slik at ein slepp å lure på kva som ligg der, fordi ein har vore der. Neste gong ein vil dykke i djupet, så kan ein vegen og veit korleis ein skal gå. Tonane frå ein kval kan bære over enorme distansar, kanskje over fleire hundre kilometer. Lyd transpoterast omlag fire gonger meir effektivt i vatn enn luft. Kroppen vår består av opptil 60% vatn, og det får meg til å tenkje på kva tonane gjer med menneskekroppen. For mitt vedkommande så er det slik at musikk og tonar går rett i kropp og sjel. Eg kjenner det vibrerar i heile meg, og forandrar sinnelaget mitt raskt og effektivt. Det er heilt utruleg! Kvalen syng meir, og fortel om frekvensar. Den fortel meg om djupe frekvensar som menneska faktisk ikkje klarer å høyre, men likevel fangar opp i kroppen. Kanskje er dette urtonar frå ei tid der jorda var i unnfangelse. Tonar som minner oss på at jorda ein gong vart fødd og skapt. Nokon meiner at det fyrste som kom var ordet, og ord for meg er tonar og lyd. Vidare kjem visdomen om å syngje frå hjartet. Frå kjærleikskrafta di skal du lage tonane, det er då dei kjem i samklang med alt. Når eg veit at kvalen har eit hjarta på størrelse med ein bil, blir eg i ekstase av å tenkje på at den driv å syng rundt om i dei sju hav. Den syng ut positive affirmasjonar til jorda, havet, menneska, dyr ja alt! Den er fantastisk, og eg kjenner meg svært audmjuk for kvalens eksistens og virke. Så ser eg tilbake til barndomen. Eg vaks opp i Kvalvik, ja du les rett KVAL-VIK. Der hadde eg min eigen scene på haugen bak huset, og song for full hals til mitt usynlige publikum. Kanskje eg allerede då ubevisst lydde på kvalens song, og lærde meg å syngje frå hjarta! I kjærleik! -Lajla Storli- Skribent:Lajla Storli frå Hardanger er folkemusikar og godkjend innafor reading og healing ved Astarte Education. Ho likar å formidle frå scena samt skrive ned tankar og refeksjonar. Archives
August 2024
Categories |
RSS Feed
