BLOGG

EIN HIMMEL FULL AV STJERNER

11/10/2018

Eg hugsar det som det var i går. Oppå berget bak huset i Kvalvik, der var scena! Eg stod oppå og hadde heile plenen som publikumsarena. Det var ingen å sjå der, men eg såg det, publikummet mitt! Dei strålte imot meg og jubla, og ropa meir, meir, meir! Som den stjerna eg var, gav eg dei det dei bad om, eg song frå heile hjarta og ut! Var sikker på eg var verdas største vokalist!
Kva sjanger eg var innom er eg usikker på, men at eg dikta på alle slags språk, det er sikkert! Trur eg kan seie at eg oppfant ein ny sort engelsk på den tida. Naboguten stogga ein gong han kom syklande forbi og høyrde på meg, eg ensa han ikkje. Då eg opna augo etter ein heftig arie eller noko, spurde han meg roleg; kva språk var det der? Kan hugse eg vart veldig flau, kjende rødmen steig i andletet.

Av alle ting, så vart det folkemusikken eg etterkvart heiv meg inn i, og det er vel kanskje ikkje ein sjanger ein ventar å blir popstjerne av. Divaen i meg blei lagt litt på hylla, heilt til eg såg ho; Annbjørg Lien! Herlighet for ei dame! Ho stod der med fele og nøkkelharpe og spela musikk rett inn i hjarta til alle folk. Dette var fantastisk, eg hadde aldri sett makan!
Ein gong skulle ho ha kurs i Hardanger, og eg kom på gruppa hennar. Turde nesten ikkje seie noko, fordi eg var heilt blåst av banen! Stolt og andektig tok eg imot slåtten eg lærde meg, og eg kunne reise heim med ein heilt spesiell følelse. TAKK ANNBJØRG!
Desse stjernene har eg vore så heldig å møte heile livet. Folk som har ein unik evne til å formidle musikk ut til verda på sin unike måte. Nokon har eg fått lære av, andre prata med og somme har eg opplevd på konsertar eller plater.

Eg har vore så heldig at eg sjølv har fått lov til å stråle på scena, saman med andre og heilt solo. Det er eg takksam for! Fordi dette har vore ei indre stemme frå eg var lita, eg ville på scena! Like stort er det å få eigne elevar, som kjem og vil lære. For meg er det viktig å finne deira stjernekraft, tenne den å la den lyse ut i verda. Får dei kontakt med den, kan dei stå trygt i visshet om at dette er deira unike kraft!

For det er diverre slik at i dag så kostar det meir. Ein føler ein må prestere, ha noko å fara med som dei seier i Hardanger. Det er og fort å samanlikne seg med andre, og eg har til og med opplevd at ein spelemann sa rett ut til meg; DU KAN IKKJE SPELA DU!
Då missta den vesle jenta på berget bak huset i Kvalvik krafta si, ramla av scena og vart redd. Då var det ikkje så kjekt lenger, det som var så lett, føltes som å gå på toppen av Mount Everest. Publikummet ropa, men eg greidde ikkje å gå opp. Kroppen skalv, svetten rann, hovudet svimla og tårene brast.
Plutsleg var leiken blitt alvor, alt var blitt ein konkurranse, ein måtte ha noko å fara med for å vinne. Eg skjøna ingenting, og tenkte det var vist ikkje dette eg skulle likevel.

Ein morgon vakna eg av at sola lyste inn gjennom vindauga og treff meg på nasa. Fuglane song for full hals. Dei er mange, men alle syng i, det er plass til kvar og ein av dei. Nokon syng likt andre ulikt, saman utgjer dei ein enorm heilhet av vakre tonar. Eg ville ikkje vore forutan ein einaste av dei. Hjarta mitt opnar seg fullt og heilt, og eg kjenner att den gode følelsen frå eg var lita; den spontane songen. Eg står opp og lyttar på eit arkivopptak av kulokken til Margit Lillebuen, og eg får akkurat den same følelsen. Tonen som kjem innerst frå og ut, den som ynskjer å kommunisere med dyra. Dyra svarar!
Så kjem tårene att, eg kjenner meg heime i dette landskapet. Det føles trygt å lytte på, og det er ein lokk som ingen andre kan få til slik som ho! Den er unik!

Det blir kveld, og over meg ser eg stjernehimmelen. Det er tusenvis av stjerner, nokon blinkar sterkt andre svakt, plutsleg ser eg eit stjerneskudd ri over himmelen. Eg ser ulike former og stjerneteikn, det er mystisk og flott. Så slår det meg at himmelen er vakker fordi alle stjernene får skinne i sitt ljos, og dei får ebbe ut når dei er ferdige å glitre. Dei lagar stjernehimmelen saman kvar for seg, det er vakkert det!

Og eg lærer;-)

I kjærleik
-Lajla Storli-

0 Comments

SEIN BLØMING

8/2/2018

5 Comments

Sommaren er på hell, og det er ikkje til å putte under ein stol at været har vore heilt utenom det vanlige. For ein flott sommar folkens, sol og bading heile dagane! Samstundes ser eg at plenen er gul, hekken brun og blåbæra er visna for lenge sidan. Å eg som elskar å plukke blåbær, tenkjer eg når eg vandrar langs stien i Furumoen. I år blir det ikkje slik som andre år, og det tek eg inn og reflekterar over.

I fleire år har eg følt meg tørr, utan vatn og føde, følt meg vissen og utarma. Har hatt ein følelse av at min siste glans snart har blenkt frå seg, at eg må legga musikken og kreativiteten på hylla, for så å vere ein skugge av meg sjølv. Det er som at eg ikkje har fått utvikla meg, berre stått i ei «evig» kvile. Mange gonger har eg tenkt; eg skulle vel ikkje lenger, berre vere glad eg kom hit eg er no. Det har vore vondt og vanskeleg, og ja eg har blitt kjend med tolmoda.
Kva er tolmod, og kva vil den lære meg? Svaret mitt er TILLIT!!! Tillit til at alt er som det skal.

Ein dag prata eg med min gode ven, lærar og musikar Knut Hamre. Eg opna meg for han og sa at eg følte alt satt fast, og at eg ikkje fekk til å utvikle meg. Då ser han på meg og seier:
«Det er ingenting som er vakrare enn sein bløming Lajla!»

Noko så vakkert! Ein vert audmjuk og takksam over å møte slike menneske. Dei som ser potensialet, og vatnar med nermast «heilagt» vatn. Det gjekk så djupt inn til mine røtter, nokon såg meg heilt inn til kjerna og eg tok imot. Så eg seier takk Knut! Du er ein svært dyktig gartnar.

Nok ein gong lærte eg kor viktig det er å sjå at me er eit mangfald, og at me treng ulik næring for å veksa. Eg innser meir og meir at kvar og ein er unik, og at me treng å vere tolmodige med vår eigen og kvarandres vekst og utvikling. Slutte å samanlikne oss, berre hald pao med ditt, som Olav H. Hauge seier så fint.

Her om dagen regna det på den gule plenen ute. Like etter såg eg det! Små grønne grasstrå kom opp frå bakken. Eg kjende det i magen, ei stor glede av å sjå dei grønne stråa. Eg har sakna dei i heile sommar. Og aldri har eg vore så glad for å sjå dei. «Du må ikkje miste trua, me kjem når me skal og du lærer» kviskra dei til meg.

Alt godt frå
-Lajla Storli-

5 Comments

DET HEV EI ROSE SPRUNGE.

12/23/2016

0 Comments

Jula er tida for konsertar, det er då alle vil kome i den rette modusen, ta inn dei vakre julesongane i kropp og sjel. Musikarane reiser land og strand for å underhalde, og det er vel noko med det finaste ein som artist får gjere.
Favorittane står i kø på repertoaret, det er vanskeleg å plukke ut ein favoritt. Likevel kjem det kvart år ei salme som går djupt inn hjå meg, det er denne rosa som skal springe ut i full blom. Rosa som kjem ut av ei rot så grann. Det høyrest nesten ut som ein trong fødsel, ein stor transformasjon er det eg syng om kjenner eg. Det kjennes når ein knopp brist, ein føler seg sårbar, ekstremt følsom, litt ute av kontroll og skjør. I slike prosessar, er det fint å vere ekstra god med seg sjølv der ein er. For meg er det slik at me alle er ei rose, ei rose som skal springe ut av ei rot om ho er grann eller ikkje. Me er i endring, me veks på så mange plan, som menneske og sjeler. Det er kva jula handlar om for meg i år, den store fødselen, transformasjonen, endringa!

Me er til tider små barn som blir fødd på ny, og på ny, i eit endelaust liv i skaping og endring. Dette barnet blir ei rose om me lyttar og steller det godt. Ja me grin som barnet, me er sinte som barnet, og me er glade som barnet. Lat tårene falla når dei treng det, lat latteren ljoma når den treng det, lat sinne koma i kjærleik til din utvikling og forståelse av verda. Ta ikkje ansvar for alt og alle, ta ansvar for deg sjølv og din veg. Den vegen ingen andre har varda, din veg kjære medmenneske.

Finn trøyst i det som gir deg trøyst, finn glede i det som gir deg glede, finn ro i det som gir deg ro, finn visdomen inni hjarta ditt og stol på den. Hjarta har ein eigen visdom, det er der rosa spring ut frå. Rosa som er di, med din farge og din glans. Ikkje la nokon andre fortelje deg om korleis den skal eller bør sjå ut, lat den vise seg for deg i stilla. For meg kjem den når eg lyttar på denne vakre julesalmen « Det hev ei rose sprunge».
Eg ynskjer å gi deg som lesar ei lita julegåve, ein innspeling av rosa med Joh Ole Morken og meg. Eg ynskjer at du lyttar på den og finn rosa i ditt hjarte. Lat den bløma og vise seg akkurat slik den er, om den er stor eller liten, raud eller gul, så er den di rose i utvikling.

GOD JUL ALLE SAMAN!

I Kjærleik!
-Lajla Storli-

0 Comments

EG SER............

8/31/2016

4 Comments

Bjørn Eidsvåg har sagt det så fint gjennom teksten «Eg ser». Han fortel om korleis det er å vere medmenneske, korleis det er å sjå andre som er slitne, redde og lei seg. Denne songen har eg sunge mange gonger, og spesiellt i gravferder. Orda og melodien kan gi trøyst og lettelse i ei vond tid, men for somme kan den verte for mykje. Den trykkjer så på dei «ømme» punkta i oss. Dei me føler er så vanskelige å handtere.
I dag ynskjer eg å gå litt meir inn i denne songen, kjenne på den og finne min veg i den. Kanskje det kan klinge litt for deg og?

Det siste året har eg vore gjennom eit stummande mørkre i meg sjølv. Eg har kjempa meg gjennom angst, depresjon, usikkerhet og villrede. I denne perioden har eg blitt sett! Det er fint å bli sett, men det handlar veldig om korleis ein blir sett. Når ein er så langt nede og usikker på seg sjølv, treng ein å bli sett frå eit stødig og kjærleiksfyllt hjarte. Bjørn seier det så vakkert, «eg kan ikkje gå for deg, men med deg».
Det var ingen andre enn eg sjølv som kunne ta ansvar for oppbygginga, men gud så viktig det har vore å bli sett, holdt og forstått i denne prosessen. Det største skjer, når ein for fyrste gong på lenge greier å reise seg opp å stå sjølv, finne sin balanse og si retning. Den finn ein ikkje i mylderet av meiningar om kva retning ein burde gå, den må ein finne i seg sjølv, i kontakt med kropp, sjel, univers og jord!

Ein depresjon føles som ei uforløyst sorg, tårer som ikkje har fått runne ut, ord som ikkje har blitt sagt, følelsar som ikkje har fått lov å komme ut. Eg skal love dykk at det har komme mange heilt ufattelige utrykk frå mitt sinn og kropp det siste året. Noko har vore kjærleiksfyllt og vakkert, anna har vore grusomt og vondt. Men uansett så har det hatt behov for å bli sett, både det negative og det positive.
Under alt laget med uforløyste følelsar har sorga mi vore, tårene mine som ikkje har fått kome ut. Eg måtte finne vegen inn til dei, akseptere alt «guffet» som låg oppå og la det komme ut. Tårene måtte eg grina sjølv, det var dei som skulle gi slipp og rense ut sorga. Det må vere trygt å grina, ein må finne si trygge havn der tårene kan slippe ut i det fri for å gi slipp. Då er det godt å bli «sett»i ein reading. Heldigvis kjenner eg mennesker som kan dette, og som hjelper meg å tørre å gå inn i alle rom om dei er lyse eller mørke. Der kan eg få hjelp til å sjå kva ein treng å gjere i møte med det. Korleis ein kan jobbe seg gjennom for så å gi slipp. Bakom alt dette er di kraft, din unike kraft!

Følelsen av å gi opp har vore til stades meir enn ein gong. Livet føles heilt ubrukeleg og lite meiningsfyllt. For meg har det vore slik at det eg før syntes var meinigsfyllt mista sin sjarm og eg såg ned på det eg hadde gjort før. I ettertid ser eg at det var ein overgang til noko nytt, men då var alt berre teit, idiotisk, umuleg og flaut! Såg eg tilbake på det eg hadde gjort, himla eg med augo og tykte det var elendig! Eg var i ein slags åndeleg pubertet! Nok ein gong treng ein å bli sett! Ein treng å bli rista litt, nokon som seier: lev livet ditt der du er! Kom deg ut og sjå rundt deg! Alle muligheitane ligg der, finn ut kva du likar, kva som gir deg noko og lev livet ut frå det! Ein treng å lytte til kva som kling for seg, kva som gir den rette gjenklangen! Det er som understrengene på hardingfela, dei må vere i samklang med overstrengene for at det skal klinge fint. Fela kan ein stemme på mange ulike måtar, alt til sitt bruk, og slik er det i livet også. Alt til sitt bruk. Ein lyt lære seg dei ulike «stemmingane» og øve på melodiane som ligg der. Det er ikkje alltid dei nye tonane føles rett til å begynne med, men plutsleg er det verdas herligaste klang.

Så er det siste verset til Bjørn, det som handlar om liv, død og redsle. Noko i meg vil berre hoppe over det, ikkje tale om det og late som det aldri var der! Livet er her, det kjenner ein kvar dag når ein vaknar.
Somme gonger vaknar me til døden også, at me må forhalde oss til den og akseptere at nokon me har vore så ufatteleg glad i har forlatt oss. Nokre gonger føles det rett at nokon får kvile, andre gonger er det rett og slett meinigslaust! For meg har det vore livsviktig å finne «knaggen» som har gjort død til liv for meg! Knaggen min er ikkje ein religion, men ei sannhet som kling i meg for meg! For meg handlar døden om å gi slipp og gå vidare i tillit og kjærleik. Å vite at dei eg er glad i er «heime» og følgjer med oss. Det er for meg viktig å gi slipp på dei, og la dei gå vidare på si reise, ta eit oppgjer med veksten dei har give meg på godt og vondt og la dei fly. Kanskje dei dukkar opp i ny og ned for å minne meg på noko, og om eg er klar, tek eg veksten og reiser vidare på mi reise. Det gjer død til liv for meg, å kunne ta veksten i møte med kvarandre og gi slipp i respekt for kvarandre og vegen vidare. I ein reading kan ein gå inn å sjå på avtalane me har med kvarandre for å sjå kva ein skal gi slipp på, om ein skal rett og slett avslutte heile avtalen og gå vidare. Det er godt for begge partar, for kva er vel godt med å henge fast og ikkje kome vidare? Ved at denne avtalen blir sett i ein «reading» blir dette gjort på ein kjærleiksfyllt og trygg setting. Det er ei gåve til begge partar, ein mulighet til å gå vidare i noko nytt og spanande!

Eg ser......................eg har lært meg redskaper til å sjå menneska der dei er, hente inn ny informasjon for å kome vidare. Eg brukar mitt språk i møte med kropp og sjel, nokon gonger er det heilt stille, andre gonger masse ord, plutsleg kjem tonar som opnar opp og lagar nye stiar. Det er spanande, det er varsomt, det er djupt, det er tøft, det er herleg, det er kraftfullt, det er i kontakt med universet, jorda, englane og kanskje deg?

Eg ser at du e trøtt
men eg kan ikkje gå
alle skrittå for deg
Du må gå de sjøl
men eg vil gå de med deg
Eg vil gå de med deg

Eg ser du har det vondt
Men eg kan ikkje grina
Alle tårene for deg
Du må grina de sjøl
Men eg vil grina med deg
Eg vil grina med deg

Eg ser du vil gi opp
Men eg kan ikkje leva
livet for deg
Du må leva det sjøl
Men eg vil leva med deg
Eg vil leva med deg

Eg ser at du er redd
Men eg kan ikkje gå
i døden for deg
Du må smaka han sjøl
Men eg gjer død til liv, for deg
Eg gjer død til liv for deg
Eg e død til liv for deg
Eg har gjort død til liv for deg

TAKK FOR ORDA OG TONANE BJØRN!

I kjærleik!

-Lajla Storli-

4 Comments

BORDVERSET

6/14/2016

0 Comments

Me gorde det i barnehagen og på skulen, song for maten før me skulle ete for så å springe mett og god ut til friminuttet. Det skjer på offentlige festar, ein syng gjerne eit lite vers før maten. Før i tida hadde dei gjerne ein eigen kjøgemeister/toastmaster i selskap og lag som song eit bordvers. I hardingfeletradisjonen finn ein eigne slåttar dei bruka til å spele inn grauten, soddet, ølet ja eg veit ikkje kva.

Som den musikk-glade sjela eg er, så synest sjølvsagt eg at dette er vakkert. Maten får sin eigen klang, takknemlighetsklang.
Eg har sjølv vore med på å spele inn grauten, og ein gong fekk eg ein god ven av meg til å spele ut suppa me hadde laga på tunet sjølv om me berre var fire venner som skulle ete saman. Me gleda oss stort over at me faktisk hadde laga dette og at me saman skulle nyte den ute i den blømande frukthagen på Lofthus.

Mat er heilt nødvendig for at kroppen skal fungere, men det er og ei heilt spesiell oppleving. I ein travel kvardag tenkjer me kanskje ikkje på det, men det er ei heilt spesiell stund når me sit oss ned og et.

Mange strevar med å få ballanse i kosthaldet, ein kan ete for lite, for mykje, for ofte, for sjeldan, mat som ikkje er bra for kroppen osv. Sjølv vart eg heilt gåen av å finne ut kva mat som var bra, kor mykje og kva kurar eg burde ta. På den måten vart eg rett og slett uvenn med maten, me var ikkje i samklang. Det er då eg kjem på bordverset, grautaslåtten eller ølvisa, dei roa ned før måltidet. Kroppen fekk ta imot nokre tonar og ord, før den skulle fordøye eit herleg måltid. Det eg og oppdaga, var at kroppen var meir på plass til å velje det den skulle ha. Den var som at den maten kroppen skulle ha, hadde ein vibrasjon/tone som passa til kroppsvibrasjonen min. Dette var eg ikkje bevisst på akkurat då, men det har eg kjent på i ettertid. Kroppen veit kva den skal ha om me lyttar til den. Ei stille stund før maten er like viktig, det er eit bordvers i seg sjølv det. Berre stopp opp og pust ut litt før du et.
Maten er der for å gi oss næring og smaksoppleving. Du kjenner fort om det var ei god oppleving for kroppen din, eller om du kanskje må ta eit anna val neste gong. Mat er der for deg uansett.

Når våren kjem, vil me ut å ete. Grillen står klar for høgsesongen, og me gledar oss til utemat. Ja det er himla godt å sitje ute med eit måltid. Me får friske oss opp litt der ute, og eg kjenner på ein god følelse. Fuglane syng, vinden kan suse litt, ei bie fyk forbi og eg ser vakker natur rundt meg. Det er rett og slett meditativt å ete ute. Born elskar å ete ute, det er noko nytt og spanande. Etter ein lang vinter rundt kjøkkenbordet, er det ein befrielse å komme ut.
Kanskje ein skal vere flinkare til å ete ute heile året. Det er jo berre å kle på seg og gå ut om det er kaldare i lufta.

At alle i familien er med å delta, gjev ein god følelse av samarbeid. Alle får lov å skape ein rett av råvarer. Nydelig og lærerikt for alle.
Saman kan ein snakke litt om kva dei ulike matvarene inneheld og kva dei er med på å gjere i kroppen. Det viktige er å bli glad i mat frå hjartet! Sjølv synest eg det er så vakkert med alle fargane maten har. Ein rett kan bli reine kunststykke spør du meg, og ofte er borna flinkaste kunstnaren. Dei blandar saman det dei synest er fint utan å tenkje så mykje, og det må vere befriande og herleg! Har noko å lære der ja!

I den travle kvardagen, der alt skal skje i ein fart kan det vere fint å hugse på bordverset. Om du vel at det er i stillhet eller i tonar, så er det ein pust før kroppens næringsinntak.
Bon appètit folkens!

I kjærleik!
-Lajla Storli-

0 Comments

PENGEGALOPPEN

6/7/2016

0 Comments

«Ja de penga, ja de penga er til bekymring for fattig og for rik», syng Vidar Sandbeck i visa si.
Dette har eg undra meg over ei tid. Kvifor skal pengar vere bekymring? Mange tenkjer at pengar ikkje må styre oss, me må passe på å ha passeleg slik at ein ikkje blir ein hoven blei. Det er akkurat som det ligg ein eigen energi på at om du har mykje pengar, så blir du ein fæl person med dårlege verdiar.
På den andre sida sit ein fattig tiggar og ber om å få nokon kroner til å leva for den dagen. Mange synest synd på han/ho og seier stakkars sjel. Det er som at det ligg ein energi på at han/ho må sitje der å tigge for evig og alltid, for har ein havna i trøbbel så har ein havna i trøbbel.

Det er jammen ikkje få gonger eg har fått spørsmålet: «kan du leva av musikk då»? Nokon mennesker sender til og med signalet: «klipp deg og kom deg i arbeid»! I slike situasjonar kjenner eg at det skjelv i kunstnarsjela mi. Ho vert såra,usikker, sint og sliten. Det er som eg går heilt i kne og tenkjer at dei har sikkert rett, eg kan ikkje leve på ein draum. Men så kjem dette kallet til meg, ein stille song som minner meg på å syngje, spele, danse og spre glede. Ja for det er slik eg kan spre glede på jorda, det er det som er mi oppgåve.

Musikarar eg har snakka med seier dei ikkje kan leve utan tonane, og slik føler me det! Me er omtrent villige til å spele gratis, berre me får lov å bidra med musikken vår. Det er ikkje få gonger eg har stilt opp for å glede andre med tonane mine, og det er ei gåve så stor. Likevel så kjenner eg eit sting i magen etter ei stund, eg skulle ha bedt om å få meir lønn for arbeidet.
Folk er flinke til å komme med gode ord om konserten og opplevinga, og det er kanskje den beste betalinga tenkjer eg og tørr ikkje nemne at eg gjerne skulle hatt nokre kroner til for oppdraget.

Nok ein gong skjønar eg at det er ikkje andre folk sin feil, det er eg som må rydde ny veg i min pengegalopp. Eg vil skrive min eigen tekst på melodien, og ut kjem eit nytt møte med galoppen til Vidar Sandbeck. No ynskjer eg pengane velkomen og tenkjer at eg skal forvalte dei ut frå hjarta mitt, slik eg forvaltar musikken min. Pengane ynskjer å vere der for meg, slik at eg kan erfare og sjå verda. Dei vil gi meg muligheta til å dele meir musikk og glede til alt som er, og dei dansar rundt meg i glede. No føler eg at me er i flyt, pengane og meg. Eg blir så hoppande glad og tenkjer at pengar skal vere til glede for fattig og for rik.

Ja er vondt å kjenne på fattigdomen, ja det kan vere vanskelig å kjenne på rikdomen. Me veit om alt dette som kan skje i møte med pengar, kvifor bekymre oss for at me skal forvalte dei feil? Me har muligheta til å forvalte dei frå hjarta til oss sjølve og verda.
Onkel Skrue har sin eigen pengebinge, og han badar i dei. Lat oss bade i vår eigen pengebinge og nyte dei gledene me kan skape saman og åleine med dei. Ta vare på pengebingen din, den er der for deg. Av og til må den ha påfyll og andre gonger må den tømmast. Det viktige er at det er i flyt og du er sjefen! Ikkje la deg lure av B-gjengen og Magica frå tryll og lag din eigen trygge pengebinge.

I kjærleik

-Lajla Storli-

0 Comments

KVALENS SONG

5/30/2016

0 Comments

Det seies at blåkvalen er det største dyret som nokonsinne har levd på jorda. Den kan bli heile 34 meter lang og vekta kan komme opp i 200 tonn. Hjarta er like stor som ein bil!
Kvalen likar seg langt nede i det mørke havdjupet, snakk om «der ein ikkje skulle tru at nokon kunne bu!»
Kvalen har sitt eige språk, den syng! Faktisk så har eg lese at det finnes ulike dialektar innafor «kvalspråket». Nokon har til og med funne ut at knølkval utafor kysten av Australia hadde endra songen sin etter eit besøk av knølkvalar frå Indiahavet. Dei hadde altså lært seg ein ny dialekt!
Kvalsongen er enormt sterk, den kan samanliknast med brølet frå ein jetmotor!

Men kva finnes der nede i havdjupet? Og korleis føles det å vere der nede?
Kvalen veit det, den har levd der nede til alle tider. Havdjupet veit me svært lite om, der ligg eit urørt terreng. Det blir sagt at menneska veit meir om månen og planetar enn havdjupa på vår eigen klode.

Når eg lyttar på kvalens song, minner den meg om mitt eige djup. Langt inni meg er det eit eige djup med urørt og vakkert terreng. Her kan eg rydde ny veg og hente ut meir potensiale som berre ventar å komme opp til overflata og sprute ut. Akkurat slik gjer kvalen det, den kjem frå havdjupet, opp til overflata og sprutar ut! Noko så herleg!

Kvalen er ikkje redd for å dykke langt ned, fordi den veit at den kan svømme opp til overflata igjen. Dette er så vakkert synes eg. Vi må hugse at også vi kan komme oss opp til overflata att, sjølv om ein til tider føler ein har vore på djupt vatn. Etter ei stund, så blir ein jo imponert over at ein har turt å dykke så djupt. Og så er det slik at ein slepp å lure på kva som ligg der, fordi ein har vore der. Neste gong ein vil dykke i djupet, så kan ein vegen og veit korleis ein skal gå.

Tonane frå ein kval kan bære over enorme distansar, kanskje over fleire hundre kilometer. Lyd transpoterast omlag fire gonger meir effektivt i vatn enn luft. Kroppen vår består av opptil 60% vatn, og det får meg til å tenkje på kva tonane gjer med menneskekroppen. For mitt vedkommande så er det slik at musikk og tonar går rett i kropp og sjel. Eg kjenner det vibrerar i heile meg, og forandrar sinnelaget mitt raskt og effektivt.
Det er heilt utruleg!

Kvalen syng meir, og fortel om frekvensar. Den fortel meg om djupe frekvensar som menneska faktisk ikkje klarer å høyre, men likevel fangar opp i kroppen. Kanskje er dette urtonar frå ei tid der jorda var i unnfangelse. Tonar som minner oss på at jorda ein gong vart fødd og skapt. Nokon meiner at det fyrste som kom var ordet, og ord for meg er tonar og lyd.
Vidare kjem visdomen om å syngje frå hjartet. Frå kjærleikskrafta di skal du lage tonane, det er då dei kjem i samklang med alt.
Når eg veit at kvalen har eit hjarta på størrelse med ein bil, blir eg i ekstase av å tenkje på at den driv å syng rundt om i dei sju hav. Den syng ut positive affirmasjonar til jorda, havet, menneska, dyr ja alt! Den er fantastisk, og eg kjenner meg svært audmjuk for kvalens eksistens og virke.

Så ser eg tilbake til barndomen. Eg vaks opp i Kvalvik, ja du les rett KVAL-VIK. Der hadde eg min eigen scene på haugen bak huset, og song for full hals til mitt usynlige publikum. Kanskje eg allerede då ubevisst lydde på kvalens song, og lærde meg å syngje frå hjarta!

I kjærleik!

-Lajla Storli-

Lytt til kvalsong på youtube:

0 Comments

TANGO SJALUSI

5/28/2016

0 Comments

Sjalusi, er eit ufatteleg vakkert ord. Når lyden av ordet formar seg i munnen og ut leppa, er det som ein fransk nordavind kjem susande over sletta. Iallefall når eg seier det med innlevelse og kjærleik blir det slik. Men når ordet kjem hardt og brutalt i sinne og frustasjon som f.eks «Er du sjalu eller!!», då er det hardt, ekkelt, vondt og har mista sin sjarm.

Sjalusien har vore med meg heile livet, den har dukka opp i mange ulike situasjonar. Då har eg lata som den ikkje er der og lagt lokk over den og tenkt at no må du ta deg i saman, skjerp deg, dette må du jobbe deg ut av! Ja eg kjeftar rett og slett, og dømmer meg sjølv fordi eg kjenner på den følelsen.

I dag vil eg ikkje kjefte på sjalusien, eg vil opne den og sjå på den. Det første den seier til meg er: «Eg og vil», som eit lite barn som vil ha det samme som bestevennen sin. Aha, det er med andre ord ein vilje her, og det er eit fint utgangspunkt! Kva er det du vil då? Og så renn det ut av meg store draumar og tankar om kva eg ynskjer å få til i det eine og andre. Det er ikkje måte på kor mykje eg ynskjer å utrette på denne jord!
Ein blir veldig ofte inspirert av kva andre gjer, og det er fint. Men ein kan fort gløyme å finne sin eigenart og stil. Det finnes ikkje noko meir irriterande enn nokon som heng på deg som ein blindpassasjer. Slik er det i musikken også. Ein finn seg eit idol, og strevar etter å bli like fantastisk. Etter ei stund oppdagar ein at dette ikkje går, ein blir ikkje slik ein skulle ynskje. Då kan ein fort bli sur, sint, lei seg og miste motet. Det er då ein kan bli sjalu.

På veggen i barndomsheimen min hang der mange hardingfeler på veggen. Dette sytes eg var spanande og ville lære meg. Det som har vore så rart, er at eg aldri har funne meg sjølv i møte med instrumentet. Det å spele fele hadde med seg eit ansvar for å halde tradisjonen ved like. Med andre ord, var det nokon som langt tilbake i tid hadde ein fasit på korleis dette skulle lyde, og om ein ikkje lærde seg slåttane og historia rett, så var ein ikkje noko til spelekvinne! Gjett om eg har prøvd å halde på tradisjonen, men det har aldri funka! Dette er eg rett og slett skikkeleg dårleg til! Eg har prøvd å bli som mine «læremeistrar», prøvd å følge reglar og normer i folkemusikkmiljøet, men det funkar rett og slett ikkje! Mange gonger har eg sett meg ned og latt tårene trille, fordi eg ikkje får til å vere slik som dei andre. Slik er det med kvedinga også, det har vore så vanskelig å vere slik ein føler det burde vere. For å trøyste meg sjølv har eg til og med lagt skulda på miljøet, for at dei ikkje er opne nok for slike som meg. Akkurat som dei har ansvar for å ta vare på kvar einskild sjel som er innom!

Pluseleg har det gått opp for meg! Eg har jo min eigen måte å gjere det på. Min unike måte, som er laga for berre meg! Eg treng ikkje å vere slik som reglane seier. Det er jo det dei fleste «idola» mine og har gjort, dei har gått sin eigen veg!
No vil eg takka alle som har give meg både inspirasjon og motstand. Utan dykk hadde eg ikkje fått utvikla meg. Eg har lært så enormt mykje. Fått kunnskap og redskap som eg kan forvalte på min eigen unike måte. Alle har sin veg å gå. Nokon vil gå i flokk og andre vil gå solo. Alt er like fint! Det viktigaste er å finne ut kva som passar for deg. Dette betyr ikkje at eg skal melde meg ut frå alt og berre gå for meg sjølv. Eg vil stå for den eg er, la meg inspirere av andre vakre mennesker og finne min rytme i denne vakre verda.

Eg vel å la meg bli forført av den franske nordavinden og danse sjalusien av meg, ein tango sjalusi. I byrjinga er eg litt spak og redd, men til slutt er eg ei raudkledd vakker tangokvinne. Ho har vore sjalu, men har dansa seg inn i ny form og stil. Den dansande tango sjalusi, har lært meg å få fram min eigenart. Likevel er det framleis tango. Eg annbefaler deg det, dans av deg sjalusien og inn i din eigen rytme og stil!

I kjærleik!

-Lajla Storli-

0 Comments

Musikkens språk

5/24/2016

0 Comments

Å stå på ei scene å gi av seg sjølv krev mot, vilje og styrke. For meg er det ei stor glede å dele ei musikalsk stund med publikum. Det blir skapt ei stund der musikken opnar opp for følelsar og bevegelse. Når kroppen kjenner rytme vil den danse og leike, og det blir ein jo glad av!
Etter ein lang dag med mykje inntrykk og arbeid, kan det vere herleg å setje seg ned å lytte på musikk som ikkje krev noko anna enn at du tek imot. Ein kan gå ut frå konsertlokalet og kjenne seg opplada og kanskje til og med roleg og fredfull.

Mange gonger gløymer eg å tenkje på kor heldig eg er som får lov til å vere ein formidlar av musikk. Folk kjem til meg og seier tusen takk for konserten, og seier at eg er så utruleg flink. Tusen takk seier eg og tenkjer at stunda er laga for oss alle. Så hastar eg avgårde til neste prosjekt, og gløymer å kjenne på alt det som skjedde. For det er noko som skjer kvar gong! Det er alltid ei ny stemning, eit nytt rom og eit nytt publikum. Saman skapar me ei stund der musikken går inn i oss og flyt gjennom rommet. Når ein tenkjer over det, så er det fantastisk! Kvar einskild formidlar av musikk har sin tone og sitt språk. Det same gjeld publikum, alt er heilt unikt!

Det handlar ikkje om korleis eg jobbar med musikken, men om korleis musikken jobbar i meg. Kva vil musikken seie meg , og korleis inspirerar den meg? Av og til kjenner eg at den vil prøve å strekke meg mot nye mål, og det er både skummelt og spanande! Men utan kjem ein ikkje vidare. Det er berre meg sjølv som lagar begrensningane, for musikken dansar vidare uansett. Det er opp til meg om eg tørr å vere med.

Før ein konsert tenkjer eg ofte at eg må vere fokusert og på plass. Ein skal jo tross alt prestere! Det er som at eg tek ansvar for alt som skal skje. Eg kan ha bruka mange timar på å øve og å planlegge, men likevel blir det litt annleis enn eg trudde. Det er klart at det er viktig å forberede seg med øving og lage ein plan på kva ein ynskjer å formidle, men det er like viktig å sleppe ansvaret før ein går på scena og la alt skje i tillit.
Når ein så er ferdig og ser tilbake på stunda, så vær takknemlig!

Noko av det eg har jobba mest med, er å kunne vere publikum på ein konsert utan å vurdere. Det var akkurat som at eg hadde ein fasit på korleis ein konsert burde/skulle vere. Dette var rett og slett vondt, for eg fekk ikkje nyte stunda. Når eg klarte å gi slepp på vurderinga og opne opp for andre måtar å musisere på, kunne eg glede meg over å lære noko nytt og spanande. Dette gav endå meir vekst og inspirasjon. Det betyr ikkje at eg skal like alt eg ser og høyrer, men forstå at ein kan vere ulike og ha respekt for kvarandre likevel.
Det er godt å kunne glede seg over andre og seg sjølv!

Eg avsluttar med dette sitatet:
Musikk er det eneste verdensspråket som ikke trenger å bli oversatt.
-Berthold Auerbach-

0 Comments

EIN HIMMEL FULL AV STJERNER

SEIN BLØMING

DET HEV EI ROSE SPRUNGE.

EG SER............

BORDVERSET

PENGEGALOPPEN

KVALENS SONG

TANGO SJALUSI

Musikkens språk

Author

Archives

Categories